لغت نامه دهخدا اقرء. [ اَ رَءْ ] ( ع ن تف ) اسم تفضیل از قرائت. مقری تر. خواننده تر. داناتر بقرآن. آشناتر بقرائت قرآن و علوم آن. قال ابن کثیر: کان الصدیق اقرء الصحابة؛ ای اعلمهم بالقرآن. ( تاریخ الخلفاء سیوطی ص 29 ).
