اشداء

لغت نامه دهخدا

اشداء. [ اِ ] ( ع مص ) در فن سرود ماهر شدن. یقال : اشدی فلان ؛ اذا صار ناخماً مجیداً. ( منتهی الارب ).
اشداء. [ اَ ش ِدْ دا ] ( ع ص ، اِ ) ج ِ شدید. شدیدان و شدت کنندگان. ( غیاث ) ( آنندراج ): اشداء علی الکفار رحماء بینهم. ( قرآن 29/48 ).