لغت نامه دهخدا
اسلت. [ اَ ل َ ] ( اِخ ) نام پدر ابوقیس شاعر. ( منتهی الارب ).
اسلت. [ اَ ل َ ] ( اِخ )رجوع بعامربن جشم بن وائل و فهرست عیون الاخبار شود.
اسلة. [ اَ س َ ل َ ] ( ع اِ ) یک اَسَل. || هر نبات راست که کجی نداشته باشد. || اَسله زبان ؛ طرَف زبان. باریکی زبان. طرف نازک زبان. سر زبان. ( مهذب الاسماء ). اسله لسان.
و ازین کلمه است حروف اسلیه. ج ، اَسَلات. || سر مرفق. || سرنیزه. || اسله نَصل ؛ نوک پیکان. || اَسَله نعل ؛ نوک کفش. سر کفش. || اَسَله ذراع ؛طرف باریک ذراع که متصل کف است. باریک نای ارش. ( مهذب الاسماء ). سر ارش. || اَسَله بعیر؛ نَرَه آن.
