استوده

لغت نامه دهخدا

استوده. [ اُ دَ / دِ ] ( ن مف ) نعت مفعولی از هر سه صاحب فطنت و صاحب نظر
هر یکی از دیگری استوده تر.مولوی.استودن.ستوده. ستایش شده :
هر یکی از دیگری استوده تر
در سخا و دروغا و کر و فر.مولوی.

فرهنگ عمید

۱. مدح شده، ستایش شده.
۲. پسندیده: هریکی از دیگری استوده تر / در سخا و در وغا و کرّوفر (مولوی۱: ۱۰۶۴ ).

فرهنگ فارسی

ستوده