لغت نامه دهخدا
اریم. [ اَ ] ( ع اِ ) کسی. شخصی. احدی. || اثری. نشانی : ما به اریم ٌ؛ نیست در آن کسی و نه نشانی و نه اثری.
اریم. [ اَ ] ( اِخ ) موضعی در خانقاه پی در سوادکوه مازندران. ( سفرنامه مازندران و استراباد رابینو ص 115 بخش انگلیسی ).
اریم. [ اَ ی َ ] ( اِخ ) موضعی است قرب مدینه. و ابن هَرْمَة گوید:
بادت کما باد منزل ٌ خَلَق
بین َ رُبی اَریَم فذی الحَلِفَة.( معجم البلدان ).
