ابرده

لغت نامه دهخدا

ابرده. [ اِ رِ دَ ] ( ع اِ ) سرمای صبحدم. ( مهذب الاسماء ). || سردی مزاج یا بیماری مضعف باه که پیران را افتد از غلبه رطوبت و برودت.

بزرگترین دره ییلاقی در شش فرسنگی جنوب غربی مشهد که رود خانه پر آب زشک در آن جاریست و شامل ابر ده بالا و ابر ده پایین می باشد.
سرمای صبحدم سردی مزاج