دانشنامه اسلامی
وجیه الدین عبدالله لسانی فرزند محمد مشک فروش شیرازی (م 20 یا 941 ه)، مولدش شیراز بود، ولی زندگانی اش بیشتر در بغداد و تبریز گذشت و از مصاحبت و حمایت سام میرزا و امیر نجم ثانی برخوردار بود.
وی آخرین کس از بیست و دو شاعر شیعه است که در مجالس المؤمنیننامش بیان شده وبه واسطه تعصبی که نسبت به مذهب خود داشته بیشتر قابل ذکر است تا به سبب رتبه شاعری . زیرا که هر چند میگویند متجاوز از صد هزار شعر سروده اما گفتار او بسیار کم معروفست . واگر چه در آتشکده وهفت اقلیم نام او مسطور است ولی رضا قلیخان نام وی را از قلم انداخته است .
قصیده ای که لسانی به مطلع زیرین در ستایش علی بن ابی طالب «علیه السلام» سروده، شهرت بسیار دارد:
لسانی در شیوه های دیگر سخن نیز مبتکر و مورد تقلید بوده است از جمله در ساختن ترکیب بندهای کوتاه و نیز نوعی شعر وصفی و غنایی به نام «شهر آشوب» یا «شهرانگیز».
مجموعه رباعیاتی که او در توصیف تبریز و پیشه وران آن و وصف عشق و جز آن گفته و شهر آشوب نامیده، به مجمع الاصناف موسوم و شامل 540 رباعی است که به طبع رسیده.
وی به جز قصیده و رباعی، غزل را نیز گاه خوب می سرود.
