دانشنامه اسلامی
صفحات زرین کتاب پربرگ تاریخ، مردان بزرگی را به ما می نماید که در راه نجات انسان ها از گرداب فساد و منجلاب بدبختی و گمراهی از هیچ کوششی فروگذار نکردند. مردانی که زندگی پربار خویش را وقف هدایت بشر نمودند. پیامبران الهی و اوصیاء آنان قافله سالار این گروهند. آنان در تاریخ بشریت جلودار روشنی و آگاهی بوده و در رشد و اعتلای ارزش های انسانی برترین مرتبه را به خود اختصاص دادند. عقل ها را برانگیختند و مردم را از سستی و نادانی به تلاش و تفکر و ایمان فراخواندند و سر خویش بر سر این هدف نهادند.
عالمان دین نیز ادامه دهندگان همین راهند و مانند پیامبران الهی در راه هدایتگری و نبرد با جهل و نادانی و فساد و بی دینی گام نهادند و مشعل فروزان هدایت را به دست گرفته و راه پرپیچ و خم تاریخ را در برابر ظلمت زدگان روشن نمودند.
به راستی آنان مصداق اتمّ «العلماء ورثة الأنبیاء» و آینه تمام نمای «الفقهاء اُمناء الرسل» و «المؤمنون الفقهاء حصون الاسلام» می باشند. آنان در راه رساندن پیام رسولان خدا و گسترش مرام خاتم پیامبران تمام توان خویش را بکار گرفتند و آن را از تمام آفت ها و گزندها مصون داشتند و از رنج و بلا نهراسیدند و در این راه، فقر و غربت و بیماری و تبعید و اسارت و شهادت آنان را از هدف خود باز نداشت.
سپاس خدای را که این ستارگان فروزان هماره خوش درخشیدند و نور پاشیدند و هدایت نمودند و با غروب آفتاب عمر یکی از آنان است که خداوند، دیگر کسان را به جایش برمی گمارد و وظیفه خطیر «بیان احکام حلال و حرام» را بر عهده شان وامی نهد. آن چنانکه خداوند بزرگ فرمود: «ما ننسخ من آیة أو ننسها نأت بخیر منها أو مثلها» پس از درگذشت اندوهبار مراجع بزرگ تقلید حوزه های علمیه قم و نجف اشرف، اینک شاهد درخشش اختران تابناک فقاهت در آسمان حوزه علمیه قم هستیم «والحمدللّه»، که یکی از ایشان فقیه اهل بیت عصمت و طهارت حضرت آیت الله العظمی آقای حاج سید محمدعلی علوی حسینی گرگانی مدظله العالی است، که در این مجال کوتاه نگاهی بر زندگانی ایشان می افکنیم و تفصیل را به وقتی دگر وامی نهیم.
پدر بزرگوار ایشان، آیت الله آقای حاج سید سجاد علوی گرگانی طاب ثراه نخستین شخصیت علمی منطقه «گرگان و دشت» و از مشهورترین علمای استان مازندران به شمار می رفت. وی در سال 1322 ق در یکی از روستاهای گرگان - النگ - در خانه آقا سید قاسم - که مردی دائم الذکر و متهجد و مؤمن و متدین بود و پسردار نمی شد و با توسلات و ادعیه و اذکار فراوان، خداوند این پسر را در 65 سالگی اش بدو بخشید و پس از چند سال هم چشم از جهان فروبست - به دنیا آمد.
در حالی که نوجوان بود، تندباد اجل، گوهر پدر و مادرش را به فاصله سه روز از کَفَش ربود و سرپرستی وی را مرحوم آیت الله حاج ملا محمدهاشم کبیر کردکویی به عهده گرفت و مقدمات و ادبیات و بخشی از علوم دینی را از او آموخت. در سال 1344 ق، به مشهد مقدس عزیمت نمود و نزد اساتید بنامِ حوزه علمیه آن شهر مانند حضرات آیات: میرزا مهدی اصفهانی، ملا هاشم خراسانی، فاضل بسطامی و ادیب نیشابوری اول، سطوح عالیه را فراگرفت. در 1347 ق به حوزه علمیه قم مهاجرت کرد و در محضر آیات عظام: حاج شیخ عبدالکریم حایری یزدی، حاج شیخ محمدعلی حایری قمی، حاج میرزا محمد فیض قمی، حاج شیخ ابوالقاسم قمی، میرزا محمدعلی شاه آبادی و میرزا محمد ثابتی همدانی قدس الله اسرارهم زانوی ادب به زمین زد و فقه و اصول و حکمت و کلام را فراگرفت.
