نیکی ده

لغت نامه دهخدا

نیکی ده. [ دِه ْ ] ( نف مرکب ) منان. نعمت بخشنده. معطی. نیکی دهش :
خداوند نیکی ده و رهنمای
خداوند جای و خداوند رای.فردوسی.ولیکن به نیروی گیهان خدای
خداوند نیکی ده و رهنمای.فردوسی.به یزدان گرای و سخن زو فزای
که اوی است نیکی ده و رهنمای.فردوسی.