نو کرد

لغت نامه دهخدا

نوکرد. [ ن َ / نُو ک َ ] ( ن مف مرکب ) بنای نو. نوکرده. نوساخته. تازه بنا کرده. عمارت نو :
شاهم بر گاه برآرید گاه بر تخت زرین
تختم در بزم برآرید بزم در نوکرد شاه.خسروانی ( یادداشت مؤلف ).

گزارش محتوای نامناسب