معنی موتن | لغت یاب

لغت نامه دهخدا

مؤتن. [ م ُءْ ت ِ ] ( ع ص ) نعت فاعلی از ایتان. ( منتهی الارب ، ماده ات ن ). زن یا هر حیوان ماده ای که در زاییدن ، اول پای بچه آن برآید. ( ناظم الاطباء ). زن که گاه زادن پای جنین او نخست بیرون آمده باشد پیش از دو دست او. ( یادداشت مؤلف ). آن زن که کودک نگونسار زاید. ( مهذب الاسماء ). مئتان. ( منتهی الارب ). و رجوع به ایتان شود.