مهرچهر

لغت نامه دهخدا

مهرچهر. [ م ِ چ ِ ] ( ص مرکب ) دارای رخساری چون آفتاب. || مجازاً، زیبا. خوشگل :
بدو گفت جم کای بت مهرچهر
ز چهر تو بر هر دلی مهر مهر.اسدی ( گرشاسب نامه ).به گیتی نمایم یکی مهرچهر
کز اندازه او کم آید سپهر.؟ ( از سندبادنامه ص 344 ).

فرهنگ فارسی

دارای رخساری چون آفتاب یا مجازا زیبا خوشگل .
فال گیر
بیا فالت رو بگیرم!!! بزن بریم