مزایجان

لغت نامه دهخدا

مزایجان. [ م َ ] ( اِخ ) ده بزرگی است از دهستان بوانات و سرچهان شهرستان آباده ؛ در 30هزارگزی جنوب شرقی سوریان و کنار راه ده بید به سنگ مزایجان ، در دامنه سردسیر واقع و دارای 2326 تن سکنه است. آبش از قنات و رودخانه محلی ، محصولش غلات ، انگور، میوه جات و شغل مردمش زراعت است. ( از فرهنگ جغرافیایی ایران ج 7 ).
مزایجان. [ م َ ] ( اِخ ) دهی است از دهستان حاجی آباد ایزدخواست بخش داراب شهرستان فسا؛ در 108هزارگزی جنوب شرقی داراب و در دشت ایزدخواست ، در جلگه گرمسیر واقع و دارای 746 تن سکنه است. آبش از چاه ، محصولش غلات ، لبنیات ، پشم ، پوست ، شغل مردمش زراعت و گله داری و قالی بافی است. ( از فرهنگ جغرافیایی ایران ج 7 ).

فرهنگ فارسی

دهی از دهستان بوانات شهرستان آباده. دارای ۲۳۲۶ تن سکنه . محصول : غلات انگور میوه .
دهی در شهرستان فسا

دانشنامه عمومی

مزایجان (بوانات). مزایجان شهری از توابع بخش مزایجان شهرستان بوانات در استان فارس و پایتخت گردوی جنوب ایران می باشد.
بالاترین سطح را از نظر پوشش گیاهان میوه سردسیری درجنوب کشور دارا می باشد. این شهر به وسعت حدود ۹٫۵ کیلومترمربع دارای ۳٬۵۶۷ تن جمعیت است. مزایجان در سال ۱۳۹۷ به عنوان یک شهر پذیرای توریست های خارجی مبدل شد. از اماکن دیدنی این شهر: چشمه پیرکدو، جویبار مزایجان، جنگل ( باغات ) گردو می باشد.
شهر مزایجان دارای مکان های دیدنی متعددی است که چشمه پیرکدو بیشتر از بقیه معروف است. مزایجان شهرت خود را به دلیل طبیعت بسیار زیبایش یافته جاذبه های طبیعی مزایجان عبارتند از: باغات قنات؛ باغات بیده؛ باغات سرنجان؛ بند بیده؛ دزدو؛ بُدُره؛ رودخانه مزایجان؛ باغات چُغا ابسر گوئیمک و . . . . .
مزایجان دارای چند محله است که می توان از آنها محله ملایی ، محله محمد زمانی؛ محله گودابدال؛ شیده؛ سرچشمه ( محلی: آسیو کلو ) و رنگرزی را نام برد
مزایجان در بخش مزایجان شهرستان بوانات واقع شده است. از طرف غرب به کوه های تنگ پودونی ای و سراسپید و از طرف شرق روستاهای کرخنگان و توتک از توابع شهرستان خاتم استان یزد و از طرف جنوب به شهرستان سرچهان و از طرف شمال به روستای مهدیه و کوه های خالشت محدود است.
مزایجان (زرین دشت). مزایجان ( زرین دشت ) ، روستایی از توابع بخش ایزدخواست شهرستان زرین دشت در استان فارس ایران است.
این روستا در دهستان ایزدخواست شرقی قرار دارد و براساس سرشماری مرکز آمار ایران در سال ۱۳۸۵، جمعیت آن ۲٬۱۱۶ نفر ( ۴۵۴خانوار ) بوده است. از مهم ترین آثار این روستا به آتشکدهٔ مزایجان؛ غار نمکی، سنگ چین های پایین قلعه مزایجان در حدود قرن ۱۳۰۰ ه‍. ش و قلعه مزایجان در عهد «اورات» اشاره کرد.