مردم افکن

لغت نامه دهخدا

مردم افکن. [ م َ دُ اَ ک َ ] ( نف مرکب ) مردم کش. آدمکش. قهار. زورمند.
حذر ازپیروی نفس که در راه خدا
مردم افکن تر از این غول بیابانی نیست.سعدی.به مردمی که دل دردمند حافظ را
مزن به ناوک دلدوز مردم افکن چشم.حافظ.