لغت نامه دهخدا ورکردن. [ وَ ک َ دَ ] ( مص مرکب ) گرد کردن. برداشتن. بارکردن : که که ورکردن ؛ برکردن. || ستودن. || افراشتن و بلند کردن. || برکندن. برکشیدن. از بیخ کندن. برانداختن. || تکیه کردن. || سوختن و آتش افروختن. ( ناظم الاطباء ).
