هفت میوه

لغت نامه دهخدا

هفت میوه. [ هََ می وَ / وِ ] ( اِ مرکب ) کشمش طائفی ، انجیر خشک ، قیسی خشک ، شفتالوی خشک ، خرمای خشک و آلوی بخارا. ( برهان ).

فرهنگ فارسی

کشمش طائفی انجیر خشک قیسی خشک شفتالوی خشک خرمای خشک و آلوی بخاری را گویند

دانشنامه عمومی

هفت میوه نوعی خوراکی است که در هنگام سال نوی خورشیدی، نوروز، در افغانستان تهیه می شود و به صورت عمومی همراه با هفت سین ایرانی در افغانستان می آید. مقدس بودن هفت از سومری ها به سایر مردم جهان باستان از جمله آریایی ها رسیده و تاریخچهٔ هفت میوه برخلاف هفت سین به سال ها پیش بازمی گردد؛ گفته می شود که به خاطر مقدس بودن عدد هفت، هفت میوه در روز آغاز سال شگون خوب دارد. مردم افغانستان و برخی نواحی از تاجیکستان معتقدند نه هفت سین بوده و نه هفت شین، بلکه هفت چین بوده است. مراد از هفت چین نیز، هفت میوه ای بوده است که از هفت درخت متفاوت چیده شده و به عنوان برکت خانه در آغاز سال نو در سفره گردآوری شده بود.
مواد اصلی هفت میوه شامل کشمش، گردو، بادام، پسته، زردآلو، فندق و سنجد با مقدار کمی شکر می شود. همهٔ این مواد با بعد از پاکسازی در داخل یک ظرف با مقدار آب لازم انداخته می شود و برای مدت معینی ( معمولاً ۲ تا ۳ روز ) آن را در مکانی ملایم رها نموده و پس از کامل نمودن آن را بروی سفرهٔ نوروزی گذاشته و میل می کنند. هفت میوه بیشتر با هفت سین، سبزی پلو و سمنو همراه است.
در لغت نامهٔ دهخدا، معنای هفت میوه به صورت « ( اِ مرکب ) کشمش طائفی، انجیر خشک، قیسی خشک، شفتالوی خشک، خرمای خشک و آلوی بخارا. ( برهان ) » توصیف شده است.