فلک دست

لغت نامه دهخدا

فلک دست. [ ف َ ل َ دَ ] ( ص مرکب ) آنکه دستش قدرت آسمانی دارد. نویسنده ای که حکمش مثل حکم آسمانی است. مقتدر. فرمانروا :
کو فلک دستی که چون کلکش به هم کردی سخن
دختران نقش یک یک بر پرن بگریستی.خاقانی.