پیشه گر

لغت نامه دهخدا

پیشه گر. [ ش َ / ش ِ گ َ ] ( ص مرکب ) پیشه ور. پیشه کار :
عقل قوت گیرد از عقل دگر
پیشه ور کامل شود از پیشه گر.مولوی.رجوع به پیشه ور شود.

فرهنگ عمید

پیشه کار، پیشه ور.
فال گیر
بیا فالت رو بگیرم!!! بزن بریم