پیشه گر

لغت نامه دهخدا

پیشه گر. [ ش َ / ش ِ گ َ ] ( ص مرکب ) پیشه ور. پیشه کار :
عقل قوت گیرد از عقل دگر
پیشه ور کامل شود از پیشه گر.مولوی.رجوع به پیشه ور شود.

پیشه کار، پیشه ور.