چاشتگه

لغت نامه دهخدا

چاشتگه. [ گ َه ْ ] ( اِ مرکب ) هنگام چاشت. زمان چاشت. وقت چاشت. چاشتگاه. چاشتگاهان. چاشتگاهی :
با سماع چنگ باش از چاشتگه تا آنزمانک
بر فلک پیدا شود پروین چو سیمین شفترنگ.عسجدی.چرخ از سموم گرمگه زاده وبا هر چاشتگه
دفع وبا را جام شه یاقوت کردارآمده.خاقانی.صبحدم رانده ز منزل تشنگان ناشتا
چاشتگه هم مقصد و هم چشمه هم خوان دیده اند.خاقانی.

فرهنگ فارسی

چاشت . زمان چاشت . وقت چاشت . چاشتگاه . چاشتگاهان .
فال گیر
بیا فالت رو بگیرم!!! بزن بریم