معنی ماوا | لغت یاب

لغت نامه دهخدا

مأوا. [ م َءْ ] ( ع اِ ) جای بودن و با لفظ دادن و ساختن و گرفتن و به مأوا شدن مستعمل. ( آنندراج ). مسکن و منزل و خانه و لانه و جایگاه و مقام و جای اقامت و مکان و جای سکونت. ( ناظم الاطباء ). رسم الخطی از مأوی :
چنان پندارد آن مسکین در اینجا
کزین خوشتر نباشد هیچ مأوا.ناصرخسرو.هر زمان این شاهباز ملک را
ساعد اقبال مأوا دیده ام.خاقانی.در سیه کاری چو شب روی سپید آرم چو صبح
پس سپید آید سیه خانه به شب مأوای من.خاقانی.در این ژرف صحرا که مأوای ماست
خورشهای ما صید صحرای ماست.نظامی.گذشت از شما کیست از دام و دد
که دارد در این دشت مأوای خود.نظامی.ز رحمت بر او شب نیارست خفت
به مأوای خود بازش آورد و گفت...سعدی ( بوستان ).و رجوع به مأوی شود.
- هشت مأوا ؛ هشت بهشت. هشت مأوی :
آن خط بیاموزتا برآیی
از چاه سقر تا به هشت مأوا.ناصرخسرو ( دیوان ص 42 ).و رجوع به هشت بهشت و هشت مأوی شود.
مأوا. [ م َءْ ] ( اِخ ) دهی از دهستان دروفرامان است که در بخش مرکزی شهرستان کرمانشاهان واقع است و 240 تن سکنه دارد. ( از فرهنگ جغرافیایی ایران ج 5 ).