ناکرده کار

لغت نامه دهخدا

ناکرده کار. [ ک َدَ / دِ ] ( ص مرکب ) آنکه بر حقیقت کار هیچ اطلاعی نداشته باشد. ( آنندراج ). آنکه کاردان و کارآزموده و تجربه کار نباشد. ( ناظم الاطباء ). ناآزموده. نامجرب. کارناکرده. نکرده کار. ناشی. ناوارد به کار :
چسان کار بگشاید از روزگار
به ناکرده کاری فتاده ست کار.ملاطغرا( از آنندراج ).- امثال :
ناکرده کار رامبر به کار.

فرهنگ عمید

آن که کاردان و کارآزموده نباشد، ناشی، بی تجربه.

فرهنگ فارسی

( صفت ) آنکه کار آزموده و مجرب نیست بی تجربه ناشی : چسان کار بگشاید از روزگار بنا کرده کاری فتا دست کار .