نوحه خوان

لغت نامه دهخدا

نوحه خوان. [ ن َ / نُو ح َ/ ح ِ خوا / خا ] ( نف مرکب ) آنکه نوحه خواند. که نوحه گری کند. نوحه گر. || کسی که در ایام سوگواری امامان برای دسته های سینه زن یا زنجیرزن اشعار مصیبت و نوحه و مرثیه را به آهنگی مخصوص می خواند و عزاداران به آهنگ او سینه و زنجیر می زنند. || پامنبری. شاگرد روضه خوان که پیش از استاد به پای منبر ابیاتی در مصائب اهل بیت خواند. روضه خوان که پای منبر ایستد و اشعار مصیبت خواند. ( یادداشت مؤلف ). آنکه مقامش دون آخوند روضه خوان است و در فاصله فرودآمدن آخوندی از منبر و برشدن آخوند دیگر، پای منبر ایستاده یا نشسته نوحه و اشعار مرثیه به آواز خواند.

فرهنگ عمید

کسی که برای گریاندن دیگران اشعار غم انگیز بخواند.

فرهنگ فارسی

( صفت ) کسی که نوحه خواند.

دانشنامه اسلامی

[ویکی اهل البیت] این صفحه مدخلی از کتاب فرهنگ عاشورا است
کسی که در ایام سوگواری امامان برای دسته های سینه زن یا زنجیرزن، اشعار مصیبت و نوحه و مرثیه را با آهنگ مخصوص می خواند و عزاداران به آهنگ او سینه و زنجیر می زنند.
جواد محدثی، فرهنگ عاشورا، نشر معروف.