نابودن

لغت نامه دهخدا

نابودن. [ دَ ] ( مص منفی ) نیستی. عدم. نبودن. مقابل بودن به معنی وجود :
مرا ارادت نابودن و بدن نرسید
که بودمی به مراد خود از دگر کردار.ناصرخسرو.نابودن خود بدیده عقل ببین
آنگه اگرت کری کند غم میخور.کمال اسماعیل.