معنی یسوکای بهادر

لغت نامه دهخدا

یسوکای بهادر. [ ی َ ب َ دُ ] ( اِخ ) نام پدر چنگیزخان مغول که رئیس و خان قبیله قیات از قبایل مغول بوده است. ( از تاریخ مغول ص 15 ). و رجوع به تاریخ جهانگشا ج 1 ص 31 و 220 شود.

دانشنامه عمومی

یَسوکای بهادر از رهبران بزرگ خاماگ مغول از قبایل مغول و پدر چنگیز خان، خان بزرگ و جهانگشای مغول بود. پیش از او قبایل مغول و تاتار باج گزار و زیر فرمان پادشاهان چین شمالی و دودمان جین بودند. او نخستین کسی بود که توانست این قبیله را از زیر این فرمانبرداری خارج کند. یسوکای برخی از قبایل مغول را به اطاعت درآورد و بعضی از طوایف تاتار را نابود ساخت. وی همچنین با پادشاه قبیلهٔ کرائیت پیمان همبستگی و برادری بست و در نبردهای میان این طوایف شرکت جست.
او برادر خونی ( آندا ( برادر خونی مغول ) ) طغرل ( نسطوری ) از قبیله کرائیت ها بود.
وی بسیار دلیر بوده است و با دیگر اقوام مغول از جمله تاتار و لشکر ختای بسیار جنگیده است. او همسرهای بسیاری از اقوام مختلف داشته است که بزرگ ترین پسر او تموچین یا همان چنگیز خان بوده است. هنگامی که چنگیز ۹ ساله بوده است پدرش فوت می کند.