کاروانگه

لغت نامه دهخدا

کاروانگه. [ کارْ / رِ گ َه ْ ] ( اِ مرکب ) کاروانگاه. خان. کاروانسرا :
چرا دل بر این کاروانگه نهیم
که یاران برفتند و ما در رهیم.سعدی ( بوستان ).

کاروانسرا
( اسم ) کار وانگاه : [ چرا دل بر این کار وانگه نهیم که یاران برفتند و مادر رهیم ] . ( بوستان )