کاتن

لغت نامه دهخدا

کاتن. [ ت ُ ] ( اِخ ) رجوع به «کاتو» شود.
کاتن. [ ت ِ ] ( اِخ ) نام یکی از دو تن محارم «بسوس » کشنده داریوش که در تسلیم او به اسکندر باوی همداستان شد. مهارت او در تیراندازی بقدری بود که مرغ را در حال پرش میزد و با وجود اینکه ایرانیان در تیراندازی معروف بودند او را تیرانداز ماهر میدانستند. ( از تاریخ ایران باستان ج 2 ص 1698 - 1699 ).

فرهنگ فارسی

نام یکی از دو تن محارم بسوس کشنده داریوش

دانشنامه عمومی

کاتن ( به ژاپنی: 火天 ) یکی از دیوان و یکی از دوازده دیو در بوداگرایی است. کاتن آتشی است که به شکل یک ایزد درآمده است. گمان می رود که این ایزد همان آگنی در هندو باشد که در بوداگرایی نیز وارد شده است.
شکل مشخصی ندارد ایزدی است که گاهی با دو یا چهار پا و دو یا چهار دست به تصویر درآمده است. آتش از زمان های قدیم از موضوعات اعتقادی و مذهبی بوده است بخصوص یک عنصر مهم در وجره یانه به شمار می آید.