چابک خیزی

لغت نامه دهخدا

چابک خیزی. [ ب ُ ] ( حامص مرکب ) تندی. تیزی. عمل اشخاصی که سبک خیزند :
دست حفظت بهر چابک خیزی و بربستگی
بر میان شعله بربندد نطاق از برگ کاه.عرفی ( از بهار عجم ).

فرهنگ فارسی

تندی ٠ تیزی . عمل اشخاصی که سبک خیزند
فال گیر
بیا فالت رو بگیرم!!! بزن بریم
فال شمع فال شمع فال پی ام سی فال پی ام سی فال اوراکل فال اوراکل فال تاروت فال تاروت