لغت نامه دهخدا هواخوری. [ هََ خوَ / خ ُ ] ( حامص مرکب ) تنفس هوا. استنشاق هوای پاک.- هواخوری رفتن ؛ در تداول یعنی رفتن به جای خوش آب و هوا برای آسایش.
فرهنگ فارسی ۱- استنشاق هوا ۲- گردش تفرج ( توام با استفاده از هوای آزاد ) : گفتم :بیا بسوی شمیران روان شویم تامن دو اخوری کنم و تو هواخوری . ( افرعا. جما. )
