ستیهندگی

لغت نامه دهخدا

ستیهندگی. [ س ِ هََ دَ / دِ ] ( حامص ) ( از: ستیهنده = ستیهندگ + ی ، پسوند مصدری ) ستیزه که لجاجت و جنگ و سرکشی و نافرمانی باشد. ( برهان ) ( آنندراج ) :
جدا فیلسوفند دیگر گروه
جهان از ستیهندگیشان ستوه.اسدی.

فرهنگ عمید

۱. ستیزه جویی.
۲. گردنکشی، نافرمانی.
۳. جنگ وجدال.

فرهنگ فارسی

ستیزنده بودن ستیهندگی .
ستیزه ه لجاجت و جنگ و سرکشی و نافرمانی باشد .