معنی سایه گاه

لغت نامه دهخدا

سایه گاه. [ ی َ / ی ِ ] ( اِ مرکب ) نسر. سایبان. جای سایه. محل سایه :
یکی بیشه دیدند و آب روان
بدو اندرون سایه گاه گوان.فردوسی.جوانی بکردار تابنده ماه
نشسته بر آن تخت در سایه گاه.فردوسی.خوش آمَدْش و برشد بدان جایگاه
بر آسود لختی در آن سایه گاه.اسدی.فروماند خسرو در آن سایه گاه
چو سایه شده روبروی سپاه.نظامی.رجوع به سایگاه و سایه گه شود.