شهوق

لغت نامه دهخدا

شهوق. [ ش ُ ] ( ع مص ) بلند گردیدن. ( منتهی الارب ). رجوع به شهیق شود.
شهوق. [ ش ُ ] ( ع اِ ) بلندی. ارتفاع. ( یادداشت مؤلف ). || بانگ خر [ در معنای شهیق ]. ( تاج المصادر بیهقی ). رجوع به شهیق شود.