زبان شکسته

لغت نامه دهخدا

زبان شکسته. [ زَ ن ِ ش ِ ک َ ت َ / ت ِِ ] ( ترکیب وصفی ،اِ مرکب ) کنایه از زبان لکنت دار. ( آنندراج ). کنایه از زبان الکن. ( مجموعه مترادفات ص 191 ) :
تنها نه اشک راز مرا جسته جسته گفت
غماز رنگ هم به زبان شکسته گفت.صائب.غبار خط به زبان شکسته میگوید
که فیض صبح بناگوش یار را دریاب.صائب.
زبان شکسته. [ زَ ش ِ ک َ ت َ / ت ِ ] ( ن مف مرکب ) کژمژزبان. لال پتی :
گویی زبان شکسته و گنگ است بت ترا
ترکان همه شکسته ز بانگ تواند نون.عماره.رجوع به ناظم الاطباء ذیل شکسته زبان شود.

فرهنگ فارسی

کنایه از زبان لکنت دار کنایه از زبان الکن
فال گیر
بیا فالت رو بگیرم!!! بزن بریم