لغت نامه دهخدا زبان بی سر. [ زَ ن ِ س َ ] ( ترکیب وصفی ، اِ مرکب ) کنایه از سخن بیهوده باشد. ( خلاصه بهارعجم ) ( آنندراج ) ( برهان قاطع ).سخن بیهوده. ( ناظم الاطباء ). سخن بی سروته و لاطائل.
