دویی

لغت نامه دهخدا

دویی. [ دُ ] ( حامص ) اثنینیت.دوی. دو بودن. ( یادداشت مؤلف ). رجوع به دوی شود.

فرهنگ عمید

دوتا بودن، جدایی و دوگانگی: یعنی چو من و تویی نداریم / بِه گر ز رقم دویی نداریم (نظامی۳: ۵۰۵ ).

فرهنگ فارسی

دوتابودن، جدایی ودوگانگی، ضدیگانگی
۱ - دوتا بودن دوگانگی . ۲ - دو جهتی اختلاف .