دهان بین

لغت نامه دهخدا

دهان بین. [ دَ هام ْ ] ( نف مرکب ) دهن بین. کنایه از کسی که به حرف این و آن گوش کند. و رجوع به دهن بین شود.

فرهنگ عمید

آن که حرف هرکسی را باور کند و تحت تٲثیر گفته های این و آن واقع شود.

فرهنگ فارسی

دهن بین . کنایه از کسی که به حرف این و آن گوش کند .