طائع.[ ءِ ] ( ع ص ) طیِّع. فرمانبردار. ( منتهی الارب ). خواهان ، و منه جاءَ فلان طائعاً غیرُ مکره. ج ، ُطوَّع. ( منتهی الارب ). گردن نهاده. فرمانبرنده : قالتاأتینا طائعین. ( قرآن 11/41 ). آمدیم طائع و راغب. ( ابوالفتوح رازی سوره فصلت ). ج ، طائعین : که ز یزدان آگهیم و طائعیم ما همه بی اتفاقی ضائعیم.مولوی.|| خوش منش. ( مهذب الاسماء ).
فرهنگ فارسی
۱ - فرمانبردار مطیع . ۲ - خواهان راغب جمع : طایعین ( طائنین ) طوع . فرمانبردار خواهان
دانشنامه عمومی
الطائع ( نام کامل وی: أبو بکر عبد الکریم بن المطیع بن المقتدر بن المعتضد الطائع بالله ) از خلفای عباسی در بغداد بود که از سال ۹۷۴ میلادی/ ۳۶۳ هجری تا سال ۹۹۱ میلادی/۳۸۱ هجری خلافت کرد. در دوران خلافت وی، سوریه تحت هجوم ترکان، فاطمیان و قرامطه قرار گرفته بود؛ در حالی که آل بویه به جنگ های داخلی روی آورده بودند و تهدیدی برای نظام خلافت به شمار نمی رفتند. او در سال ۳۹۳ هجری درگذشت. پس از او ابوالعباس احمد قادر به خلافت رسید.