طاعت پیشه

لغت نامه دهخدا

طاعت پیشه. [ ع َ ش َ / ش ِ ] ( ص مرکب ) طاعت ور. ( آنندراج ). عابد.

فرهنگ عمید

۱. مطیع، فرمان بردار.
۲. آن که طاعت و عبادت را پیشۀ خود سازد.

فرهنگ فارسی

آن که طاعت و عبادت پیشه خود سازد .
بمعنی طاعت ور