ثناگر

لغت نامه دهخدا

ثناگر. [ ث َ گ َ ] ( ص مرکب ) مدّاح. ستایشگر :
لبش پر ز خنده دلش پر ز کام
سپهرش ثناگر ستاره غلام.فردوسی.مردی باشم ثناگر و شاعر
بندی باشد محل و مقدارم !مسعودسعد.خلقی ثناگرند مرا در هجای او
بر خود زبان خلق ثناگر همی کنم.سوزنی.

فرهنگ عمید

ستایشگر، مداح.

فرهنگ فارسی

( صفت ) مداح ستایشگر.