لغت نامه دهخدا
زابن. [ ب ِ ] ( اِخ ) موضعی است که حمیدبن ثورهلالی از آن در این بیت خویش نام برد :
رعی السروة المحلال ما بین زابن
الی الخور وسْمی َّ البقول المدیَّما.( معجم البلدان ).
زابن. [ ب ِ ] ( ع اِ ) دوزخ بان. ( منتهی الارب ) ( آنندراج ). و مراجعه به زبانیه در لغت نامه شود.
