فائح

لغت نامه دهخدا

فائح. [ ءِ ] ( ع ص ) بوی خوش دهنده. ( غیاث ). رجوع به فایح شود.

فرهنگ عمید

بوی خوش دهنده.
فال گیر
بیا فالت رو بگیرم!!! بزن بریم