عالی تبار

لغت نامه دهخدا

عالی تبار. [ ت َ ] ( ص مرکب ) عالی نسب. آنکه نسب عالی دارد.

فرهنگ عمید

کسی که نسب عالی دارد، عالی نسب، بلندنسب.

فرهنگ فارسی

آن که دارای نسب عالی است بلند نسب .