بادگرد

لغت نامه دهخدا

بادگرد. [ گ َ / گ ِ ] ( اِ مرکب ) گردباد و طوفان و بادگر. ( آنندراج ). گردباد. ( ناظم الاطباء ). و رجوع به بادگر، و شعوری ج 1 ورق 156 شود.
بادگرد. [ گ َ ] ( نف مرکب ) سریع چون باد. صفت اسب و دیگر چارپایان دونده باشد :
ابرسیر و بادگرد و رعدبانگ و برق جه
پیل گام و سهل برّ و شخ نورد و راهجوی.منوچهری.

فرهنگ عمید

= بادغر
تندرو، تیزرو، ویژگی اسب تندرو.

فرهنگ فارسی

سریع چون باد