باج ستان

لغت نامه دهخدا

باج ستان. [ س ِ ] ( نف مرکب ) باج گیرنده. عشار. ساعی. ( دستوراللغه ) :
باج ستان ملوک تاج ده انبیا
کز در او یافت عقل خط امان از عقاب.خاقانی.واو بخوبی ز روم باج ستان
بنکوئی ز چین خراج ستان.نظامی.

فرهنگ عمید

باج گیر، باج گیرنده.

فرهنگ فارسی

( اسم صفت ) کسی که باج گیرد آنکه خراج ستاند عشار .