لغت نامه دهخدا
حصری. [ ح ُ ] ( ص نسبی ) سمعانی گوید: نسبت است به حُصر. ج ِ حصیر.
حصری. [ ح ُ ] ( اِخ ) حصیری. شاعری فارسی زبان. در بعضی نسخ خطی لغت نامه اسدی بیت ذیل از او برای شنگ و مشنگ شاهد آمده است و در نسخه دیگر خطیری است . و ظاهراً این از قصیده ای در جواب قریعالدهر بوده است :
چه زنی طعنه که با خیران خیرند همه
که توئی خیر و توئی مسخره و شنگ و مشنگ.
رجوع به خطیری شود.
حصری. [ ح ُ ] ( اِخ ) بغدادی ابوالحسن علی. بصری بود و ببغداد نشستی و صحبت با شبلی داشتی. معبر عظیم بود و با اصحاب خود سماع کردی. در پیش خلیفه او را غمز کردند. خلیفه از وی تحقیقاتی کرده و رهایش کرد. ( از تذکرة الاولیاء ج 2 صص 288 - 291 ). وی به سال 361 هَ. ق. در بغداد درگذشت. ( تاریخ گزیده چ عکسی ص 783 ).
حصری. [ ح ُ ] ( اِخ ) علی بن عبدالغنی. ملقب به شیخ القراء. مقری است.
حصری. [ ح ُ] ( اِخ ) قیروانی ابراهیم بن علی بن تمیم ، مکنی به ابی اسحاق ( 390 - 453 هَ. ق. ). شاعری از مردم قیروان علاوه بر کتبی که در ذیل نام او ابراهیم بن علی... بدو نسبت داده شد، او راست : کتاب نورالطرف و نورالظرف. رجوع به ابراهیم بن علی... در این لغت نامه و عیون الانباء جزء اول ص 139 و معجم الادباء ج 1 ص 385، و ابن خلکان ج 1 و ص 15 و تتمه صوان الحکمة و قاموس الاعلام ترکی و اعلام زرکلی و خاندان نوبختی و معجم المطبوعات شود.
حصری. [ ح ُ ] ( اِخ ) قیروانی علی بن الحصری ، مکنی به ابی الحسن. شاعری است قیروانی و او پسرخاله حصری ، ابراهیم بن علی بن التمیم قیروانی است. ( روضات الجنات ).
حصری. [ ح ُ ] ( اِخ ) نصربن ابوالفرج. ملقب به برهان الدین و مکنی به ابی الفتوح و معروف به حصری. محدث است. ( یادداشت مؤلف ).
