خدمتگزار

لغت نامه دهخدا

خدمتگزار. [ خ ِ م َ گ ُ ] ( نف مرکب ) نوکر. چاکر. ( ازناظم الاطباء ). خادِم. پرستار. پرستنده :
اینم قبول بس که بمیرم بر آستان
تا نسبتم کنند که خدمتگزار اوست.سعدی ( بدایع ).چو خدمت گزاریت گردد کهن
حق سالیانش فرامش مکن.سعدی ( بوستان ).بشستند خدمتگزاران شاه
سر و تن بحمامش از گرد راه.سعدی ( بوستان ).|| در تداول امروز، مستخدمین جزء. خدمتکاران مرد در دستگاههای دولتی. || مهربان.مشفق. || حاضر و آماده بخدمت. ( ناظم الاطباء ).

فرهنگ معین

( ~. گُ ) [ ع - فا. ] (ص فا. ) نوکر، مستخدم .

فرهنگ عمید

۱. کسی که در اداره یا بنگاهی خدمت می کند، مستخدم.
۲. خدمت کننده، خادم: دولت خدمتگزار.

فرهنگ فارسی

کسی که دراداره یابنگاهی خدمت کند، مستخدم
( صفت ) ۱ - نوکر مستخدم . ۲ - یا خدمتگزار جزئ . مستخدمی که در ادارات و موسسات بخدمات کوچک مسئولست . ۲ - مهربان مشفق .

ویکی واژه

servitore
نوکر، مستخدم.
فال گیر
بیا فالت رو بگیرم!!! بزن بریم
فال تک نیت فال تک نیت فال تاروت فال تاروت فال تماس فال تماس فال آرزو فال آرزو