حدب

لغت نامه دهخدا

حدب. [ ح َ دَ ] ( ع مص ) گوزپشت گردیدن. ( از منتهی الارب ). || حدب بر؛ مهربان گردیدن بر. ( از منتهی الارب ). مهربانی. مهربانی کردن. ( زوزنی ) ( تاج المصادر بیهقی ). || مهربان شدن. ( غیاث اللغات ). || حدب مراءة؛ شوی نکردن زن و مهربان گردیدن بر بچه های خود. ( از منتهی الارب ). || انحدار بالا بپائین. ( از منتهی الارب ). انحدار و سرازیر شدن. بنشیب آمدن مانند موج و ریگ. || ببلندی برآمدن چیزی. بلند شدن آب. ج ، حداب. ( منتهی الارب ).
حدب. [ ح َ دَ ] ( ع ص ، اِ ) گوزی پشت. ( منتهی الارب ). گوژی. کوزی. فرورفتن سینه با برآمدن پشت. برآمدن پشت با فرورفتن سینه و شکم. کوژی. برآمدن پشت و فروشدن سینه. گوژپشت گردیدن. کوزپشتی. مقابل قعس. || گیاه بهمی که ریخته متراکم گردد. || سختی سرما. || حدب الامور؛ کارهای دشوار. || زمین بلند سنگ و گل آمیخته. ( منتهی الارب ). کقوله تعالی : من کل حدب ینسلون. ( قرآن 96/21 ). ج ، حِداب. ( منتهی الارب ). بالا. ( ترجمان عادل منسوب به جرجانی ). || پشته ریگ. || تراکب آب در روانی. || نشان در پوست. ( منتهی الارب ). نشان چیزی که بر پوست ظاهر شود. || گیاهی یا گیاه نصی. ( منتهی الارب ). || عیبی است که در اسب حاصل شود درپشت او مانند کوژی در انسان. ( صبح الاعشی ج 2 ص 27 ).
حدب. [ ح ُ ] ( ع ص ) ج ِ احدب. ج ِ حدباء. ( منتهی الارب ).
حدب. [ ح َ دِ ] ( ع ص ) مرد گوژپشت. ( منتهی الارب ).

فرهنگ معین

(حَ دَ ) [ ع . ] (اِمص . ) گوژپشتی .

فرهنگ عمید

۱. زمین بلند، زمین مرتفع.
۲. تپه.
۳. موج آب.

فرهنگ فارسی

۱- ( اسم ) گوژ پشتی . ۲ - ( اسم ) زمین مرتفع تپه . ۳ - موج آب .
مرد کوژپشت

دانشنامه اسلامی

[ویکی الکتاب] معنی حَدَبٍ: زمینهای بلندی که بین زمینهای پست قرار گرفته باشد .
تکرار در قرآن: ۱(بار)
تپّه و محل مرتفع. در صحاح گوید تا چون یأجوج و مأجوج گشوده شوند و آنها از هر ارتفاعی شتابان آیند به «مأجوج»مراجعه شود. حدب الظهر بر آمدگی پشت آدمی است راغب گوید: جایز است که حدب به معنی تپّه از آن مأخوذ باشد .

ویکی واژه

گوژپشتی.