تنزه

لغت نامه دهخدا

تنزه. [ ت ُ زَ / زِ ] ( اِ ) چیزی باشد که نخست از درخت سر زند و بعد از آن برگ از میان آن برآید. ( برهان ). تنده و غنچه مانندی که نخست از شاخ درخت سر زند. جوزق. ( ناظم الاطباء ). تبدیل همان تنده است که در برهان مکرر کرده است. ( انجمن آرا ) ( از آنندراج ). رجوع به تنده شود.
تنزه. [ ت َ ن َزْ زُه ْ ] ( ع مص ) دور شدن. ( تاج المصادر بیهقی ) ( زوزنی )( منتهی الارب ) ( ناظم الاطباء ) ( آنندراج ). برآمدن به سیر باغ و سبزه زار و صاحب قاموس گوید استعمال تنزه دراین معنی غلط فاحش است و بمعنی خوشی و بی غمی. ( آنندراج ). دور شدن از عیب و سیر باغ و سبزه و عمارات ، مجازاً بمعنی خوشی و بی غمی. ( غیاث اللغات ). بیرون شدن به بساتین. ( مجمل اللغة ). در اصل دوری جستن از مکان حرمت است و مرجع تنزه در امور دیانت باشد... ( کشاف اصطلاحات الفنون ) : بدان تنزهی و تفریحی می جستم. ( کلیله و دمنه ). در نظاره او [مرغزار] آسمان چشم حیرت گشاده. تنزهی هرچه دلکش تر. ( کلیله و دمنه ).
بر سرروضه همه جای تنزه شمرند
بر لب برکه همه جای تماشا شنوند.خاقانی.مدتی در این زرع و ضرع تفکه و تنزه نمودی. ( سندبادنامه ص 17 ). || پاک دامنی و پارسایی و عاری بودن از عیب و آلایش. ( ناظم الاطباء ). گویند: هو یتنزه عن المطامع و عن ملائم الاخلاق ؛ یعنی از آنچه موجب نکوهش وی شود دامن فرامی چیند و دوری می کند. ( از اقرب الموارد ).

فرهنگ معین

(تَ نَ زُّ ) [ ع . ] (مص ل . ) ۱ - دوری جستن ، دوری کردن از بدی ، پاک شدن . ۲ - تفرج ، گردش .

فرهنگ عمید

= تژ
۱. پاک شدن از عیب و آلایش، پاک دامن شدن، دوری کردن از بدی.
۲. پاک دامنی.
۳. گردش و تفرج.

فرهنگ فارسی

پاک شدن ازعیب و آلایش، پاکدامن، دوری کردن ازبدی
۱ -( مصدر ) دوری جستن پاک بودن . ۲ - خرمی جستن بگردش رفتن . ۳ - ( اسم ) پاکی بی آلایشی . ۴ - خرمی گردش . جمع : تنزهات .
چیزی باشد که نخست از درخت سر زند و بعد از آن برگ از میان آن بر آید .

ویکی واژه

دوری جستن، دوری کردن از بدی، پاک شدن.
تفرج، گردش.