تقیه
فرهنگ معین
فرهنگ عمید
۲. (فقه ) خود را هم مذهب دیگران نشان دادن برای حفظ جان.
۳. [قدیمی] پرهیزکاری.
۴. [قدیمی] پرهیز کردن.
فرهنگ فارسی
دانشنامه آزاد فارسی
اصطلاحی در کلام و فقه اسلامی به معنای پنهان کردن حق و مخفی نگاه داشتن اعتقاد به آن در برابر مخالفان به منظور اجتناب از ضرر. تقیه کننده، برخلاف منافق، در باطن به حق اعتقاد دارد. این واژه به صورت فعل در آل عمران، ۲۸ به کار رفته است. به نظر شیعیان تقیه جایز و گاه واجب و در مواردی نیز حرام است. آنان برای صحت تقیه از قرآن (بقره، ۱۷۳؛ ۱۸۵؛ ۱۹۵؛ آل عمران، ۲۸؛ نحل، ۱۱۵؛ انعام، ۱۴۵؛ حج، ۷۸) و حدیث و ادلۀ عقل و سیرۀ عقلا دلیل می آورند. فقها تقیه را اگر برای حفظ جان باشد واجب و اگر برای حفظ مال باشد مباح می دانند. همچنین اگر تقیه برای جلب محبت مخالفان و مدارا با ایشان باشد مستحب است و اگر به مرگ بی گناهی بینجامد حرام است. تکالیفی که به صورت تقیه ای به جا آورده شده مجزی است و قضا ندارد. عقود جاری شده به صورت تقیه ای نیز اگر تدارک مجددشان مقدور نباشد، کفایت می کنند. امامان شیعه، شیعیان را به این کار تشویق کرده اند و گاه خود نیز در روایات، تقیه پیش گرفته اند. براساس فقه شیعی عباداتی که به تقیه و به صورت نادرست و مطابق با مذهب مخالف به جا آورده شود قضا ندارد. اما در احکام وضعی در صورتی درست است که امکان تدارک آن پس از رفع اضطرار تقیه ای ممکن نباشد.
دانشنامه اسلامی
بحث تقیه در قرون نخستین هجری از مباحث متداول کلامی و فقهی بوده است. در ماجرای محنت در عصر مأمون، بنا به نقل مورخان، برخی دانشمندان اسلامی به سبب تهدید و ارعاب خلیفه، مجبور به پذیرفتن ظاهری نظریه خلقِ قرآن شدند که می توان آن را مصداق تقیه دانست.
شیعیان بیش از سایر پیروان مذاهب اسلامی به التزام به روش تقیه شهرت یافته اند. علت این گرایش را فشارهای گوناگون اجتماعی، فرهنگی، اقتصادی و... بر شیعیان و وجود عناصر باطنی در برخی فرقه های شیعی، دانسته اند. برخی نویسندگان اهل سنّت، تقیه را از نقاط ضعف شیعیان دانسته اند و علمای شیعه به این انتقادات پاسخ داده اند.
[ویکی اهل البیت] «تقیّه» اسم مصدر اتّقاء است که در آن تاء بدل واو آمده، مانند «تهمة». این کلمه در لغت به معنای پرهیز از خطر می باشد.
«تقیه» در اصطلاح شرع یعنی خودداری از اظهار عقیده و مذهب خویش در مواردی که ضرر مالی یا جانی یا عرضی(آبرو) متوجه شخص باشد؛ و به تعبیر دیگر: رهانیدن خویش از خطری که از ناحیه دیگری به انسان متوجه است، با گفتار یا کردار، بر خلاف وظیفه اولیه شرعیه.
قرآن کریم در این باره می فرماید: «لا یتّخذ المؤمنون الکافرین اولیاء من دون المؤمنین و من یفعل ذلک فلیس من الله فی شیء الاّ أن تتّقوا منهم تقیةً و یحذّرکم الله نفسه و الی الله المصیر»; اهل ایمان را نشاید که مؤمنان را واگذارند و کافران را به دوستی گزینند و هر که چنین کند رابطه اش با خدا گسیخته است جز اینکه بخواهد از این رهگذر، شرّ آنها را از خود دفع سازد. (سوره آل عمران: 28)
تقریباً عموم مذاهب اسلامی بر جواز تقیه در شرایط خاص خود اتفاق نظر دارند و تنها از برخی گروههای مُحَکِّمه در منابع فرقه شناسی گزارش شده است که تقیه را در هیچ شرایطی جایز نمی شمردند. در نقطۀ مقابل، شیعه به وجوب تقیه در برخی شرایط تصریح نموده اند و تأکید بسیاری بر عمل به آن در این شرایط دارند؛ در حالی که تنها جواز آن از اهل سنت گزارش شده است
مسئله تقیه و رعایت آن در مذهب شیعه رائج و معمول بوده، زیرا پیشوایان این مذهب، یعنی امامان و اوصیاء معصوم رسول الله (صلی الله علیه و اله) در عصر حکّام بنی امیه و بنی عباس ـ که از نظر شیعه زمامداران باطل و غاصبان مقام خلافت می باشند ـ می زیسته اند، و با توجه به موقعیت اجتماعی امامان و اعتقادی که بخش عظیمی از مردم به اولویت آنها به مقام زمامداری مسلمین داشته اند، زمامداران وقت، آنها را برای مقام خویش خطر قطعی می پنداشته و از نفوذ آنها سخت در هراس بوده اند؛ لذا پیوسته آنها را زیر نظر می داشته، و آنان در کنار چنان حکّامی در محدودیت شدید می زیسته اند. از این رو بسا می شده ـ به منظور حفظ جان خود و جان پیروانشان ـ مسئله ای را بر خلاف واقع و بر وفق نظر علماء مورد تأیید حکومت وقت، بیان می داشته اند. و گاه می شده که خود امام در مورد حکمی از احکام بر خلاف علم خود و به مقتضای تقیه عمل می کرده، چنانکه اگر حاکم وقت، روزی را که از نظر امام، روز آخر ماه رمضان بود، عید فطر اعلام می کرد، امام نیز به ناچار آن روز را افطار می نمود.
مرحوم طبرسی ذیل آیه: «و اذا رأیت الذین یخوضون فی آیاتنا فاعرض عنهم...فلا تقعد بعد الذکری مع القوم الظالمین)(انعام:68)، نوشته است که جبائی (از مفسرین اهل سنت) گفته: «این آیه دلالت دارد بر بطلان قول شیعه که تقیه را بر پیغمبر و امام جایز می دانند».
سپس مرحوم طبرسی در پاسخ می گوید: «شیعه در موردی تقیه را بر امام جایز می داند که آن حکم، قبلاً بیان شده باشد و حجت بر مکلف تمام باشد، و اما اگر تنها راه دسترسی مکلف به حکم همین مورد باشد، امام را نرسد که در آن مورد تقیه کند».
[ویکی حج] «تقیه»، در اصطلاح عبارت است از: صیانت خویش از صدمه دیگری با ابراز همسویی با او در گفتار یا رفتار مخالف حق؛ و به تعبیر دیگر، پنهان کردن حق و پوشاندن اعتقاد به آن در برابر مخالفان به منظور تحفّظ از زیان دینی و دنیایی.
یکى از مسائلى که در تمامی جمعیت های بشری و در بین همه ادیان الهی و مکتب حیات بخش اسلام به عنوان یکى از اصول مسلم پذیرفته شده است، «اصل تقیه» می باشد؛ زیرا انسجام و اتحاد هر جامعه بشری در برابر دشمن مشترک، از ضرورت هاى اجتناب ناپذیر است که تقیه، در حفظ و گسترش آن نقش بسزایی دارد.
در تقیه بر خلاف نفاق ـ که موضوع آن پنهان کردن شرک و باطل و تظاهر به حق است ـ مؤمن به دلیل بیم از رسیدن ضرر به او از اظهار حقیقت خودداری می کند. تقیه در حقیقت از یک سو، سپر دفاعی برای مؤمن جهت مصون ماندن از تعرّض دشمن و تحفّظ از خطرهای جانی و مالی است و از دیگر سو موجب پیشگیری از اختلاف و خون ریزی و حفظ مذهب و مصالح اجتماعی است.
[ویکی فقه] تقیه (ابهام زدایی). تقیه ممکن است در معانی ذیل و یا در مقالات ذیل به کار رفته باشد: • تقیه (فقه)، ابراز عقیده یا انجام دادن کاری بر خلاف نظر و اعتقاد قلبی• تقیه از نگاه شیعه، معنای تقیه و شرایط تقیه از منظر شیعه• تقیه در عمل، تقیه در عمل به عمل نکردن مطابق احکام و یا عقاید مذهب حق به سبب ترس از مخالفان• تقیه در فتوا، تقیه در فتوا به کتمان حکم واقعی و ابراز حکم موافق مخالفان• اجماع تقیه ای، بیان رأیِ شنیده شده از امام (علیه السلام) - در زمان حضور - در قالب اجماع ، به سبب تقیه• احکام تقیه ای، احکام ثانوی واقعی در حالت خوف از دشمن• اخبار تقیه، روایات صادر شده در مقام تقیّه و بیان کننده حکم تقیّه• اهداف تقیه، تقیه به معنای ابراز عقیده یا انجام دادن کاری بر خلاف نظر و اعتقاد قلبی• پاسخ شبهات تقیه، تقیه به معنای ابراز عقیده یا انجام دادن کاری بر خلاف نظر و اعتقاد قلبی
...
[ویکی فقه] تقیه (ادله). تقیه مخفی کردن حق و مخفی نگاه داشتن اعتقاد به حق و پرده پوشی از مخالفان است؛ و اینکه در مقابل ایشان چیزی را که به دین یا دنیای تو ضرر می رساند انجام ندهی.ادله قرآنی، روایی و عقلی بر جواز تقیه دلالت دارند.شیعه و اکثر اهل سنت تقیه را لازم ولی در مقابل برخی اهل سنت آن را نامشروع می دانند. علمای مسلمان در بخش ادله روایی به دیدگاه رسول خدا (صلی الله علیه وآله)، صحابه، تابعین و بزرگان اهل سنت که به لزوم تقیه اسرار دارند اشاره کرده اند.
علما و فقهای شیعه در تعریف تقیه، عبارات متفاوتی دارند؛ اما از نظر مضمون تقریباً همه به یک مطلب اشاره دارند.
← شیخ مفید
علاوه بر دلیل عقلی که برای مشروعیت تقیه اقامه می شود، از دلایل نقلی از جمله: آیاتی از قرآن کریم، احادیث نبوی که شیعه و سنی آن را نقل کرده اند، اجماع فقها و... می توان سود برد که به طور اختصار در این باره بحث خواهیم کرد.
← ادله عقلی
۱. ↑ مفید، محمد بن محمد، تصحیح اعتقادات الامامیة، ج۱، ص۱۳۷.
...
[ویکی فقه] تقیه (دیدگاه اهل سنت). علمای مسلمان در تعریف تقیه، عبارات متفاوتی دارند اما از نظر مضمون تقریباً همه به یک مطلب اشاره دارند و آن مخفی کردن حق از دیگران و یا اظهار خلاف آن، برای در امان ماندن از شرّ دشمنان و یا به جهت مصلحتی که ارزشش بیشتر از اظهار حق باشد. البته برخی اهل سنت به جای کلمه تقیه گاهی از کلمه «اکراه» و گاهی «مدارا با مردم» استفاده کرده اند. یکی از وقایعی که پیرامون آن می شود نظریات علمای اهل سنت را بررسی کرد فتنه ای است که تاریخ نویسان اهل سنت از آن به «محنة خلق القرآن» یاد می کنند. در این موضوع علمای اهل سنت تقیه کردن مردم را تأیید و به آن مشروعیت بخشیده اند.
آنچه از کلمات علمای اهل سنت استفاده می شود، این است که ایشان بر مشروعیت تقیه اذعان دارند و در هنگام ضرورت از آن استفاده کرده اند؛ این نکته از کلمات علمای اهل سنت در تعریف تقیه به روشنی قابل رأیت است:
← محمد بن جریر طبری
آنچه از کلمات علمای اهل سنت استفاده می شود، این است که آنها نیز همانند پیروان اهل بیت بر مشروعیت تقیه اذعان دارند و در هنگام ضرورت از آن استفاده کرده اند؛ البته برخی چون نخواسته اند که اعتقاد شیعیان را در مشروعیت تقیه تأیید کنند، اسم آن را عوض و به جای تقیه گاهی از کلمه «اکراه» و گاهی «مدارا با مردم» استفاده کرده اند.علاوه بر آنچه که از قول فخر رازی، ابن خازن، عینی، آلوسی، تاج الدین حنفی، عبد الرحمن سعدی و... در شأن نزول آیات تقیه گذشت، بسیاری دیگر از علمای اهل سنت در کتاب های حدیثی و تفسیری خود، بر مشروعیت تقیه تصریح کرده اند.هر چند که عبارت های ابن بطال، ابن کثیر دمشقی و قرطبی، ارزش و صراحت بیشتری در مشروعیت تقیه دارد؛ اما به ترتیب سال وفات علمای اهل سنت، عبارت هایشان نقل می کنیم:
← قتادة بن دعامه
در تاریخ وقایعی از سیره عملی علمای اهل سنت آمده است که از مسلمان تقیه کرده اند:
← ابوحنیفه
...
[ویکی فقه] تقیه (دیدگاه صحابه). تقیه به معنای مخفی کردن حق و مخفی نگاه داشتن اعتقاد به حق و پرده پوشی از مخالفان است؛ و اینکه در مقابل ایشان چیزی را که به دین یا دنیای انسان ضرر می رساند انجام ندهد. اکثر مسلمین تقیه را لازم ولی در مقابل برخی اهل سنت آن را نامشروع می دانند.در مقابل موافقین مشروعیت تقیه ادله متعددی من جمله سیره عملی صحابه پیامبر و وقایع تاریخی مستندی را که مشعر بر مشرعیت تقیه است ذکر کرده اند.
تقیه به معنای دست برداشتن کامل از عقیده نیست؛ بلکه نوعی دیگر از مبارزه برای مکاتب و گروه هایی است که خطر انقراض را احساس می کنند و در حقیقت تغییر شکل مبارزه از شیوه مستقیم به حالت غیر مستقیم و از رویاروئی آشکارا به مبارزه مخفیانه است؛ زیرا در این برهه، تنها این روش است که آنها را از خطر نابودی کامل حفظ می کند.
تقیه صحابی پیامبر از مسیلمه کذاب
روایت فخر الدین رازی در تفسیرش در باره تقیه صحابی رسول خدا (صلی الله علیه و آله وسلّم) از مسیلمه کذاب:«قال الحسن اخذ مسیلمة الکذاب رجلین من اصحاب رسول الله صلی الله علیه وسلم فقال لاحدهما: اتشهد ان محمدا رسول الله؟ قال: نعم نعم نعم، فقال: افتشهد انی رسول الله؟ قال: نعم، وکان مسیلمة یزعم انه رسول بنی حنیفة، ومحمد رسول قریش، فترکه ودعا الآخر فقال اتشهد ان محمدا رسول الله؟ قال: نعم، قال: افتشهد انی رسول الله؟ فقال: انی اصم ثلاثا، فقدمه وقتله فبلغ ذلک رسول الله صلی الله علیه وسلم، فقال: اما هذا المقتول فمضی علی یقینه وصدقه فهنیئا له، واما الآخر فقبل رخصة الله فلا تبعة علیه.»
فخر رازی شافعی، محمد بن عمر، التفسیر الکبیر او مفاتیح الغیب، ج۸، ص۱۹۳.
ابن حزم اندلسی در المحلی می نویسد:«وقد رُوِّینَا من طَرِیقِ شُعْبَةَ قال نا ابو حَیَّانَ یحیی بن سَعْدٍ التَّیْمِیُّ عن ابیه قال قال لی الْحَارِثُ بن سُوَیْدٌ سَمِعْت عَبْدَ اللَّهِ بن مَسْعُودٍ یقول ما من ذِی سُلْطَانٍ یُرِیدُ اَنْ یُکَلِّفَنِی کَلاَمًا یَدْرَاُ عَنِّی سَوْطًا او سَوْطَیْنِ اِلاَّ کُنْت مُتَکَلِّمًا بِهِ؛
ابن حزم ظاهری، علی بن احمد، المحلی، ج۷، ص۲۱۲.
...
[ویکی فقه] تقیه (دیدگاه فریقین). علمای مسلمان در تعریف تقیه، عبارات متفاوتی دارند؛ اما از نظر مضمون تقریباً همه به یک مطلب اشاره دارند و این نکته در همه آنها مشترک است که: تقیه، یعنی مخفی کردن حق از دیگران و یا اظهار خلاف آن، برای در امان ماندن از شرّ دشمنان و یا به جهت مصلحتی که ارزشش بیشتر از اظهار حق باشد. الیته برخی اهل سنت به جای کلمه تقیه گاهی از کلمه «اکراه» و گاهی «مدارا با مردم» استفاده کرده اند.علمای مسلمان حکم عقل را نیز تأیید بر این مسأله می دانند که اگر بین عمل به وظیفه فردی، با شوکت و عزت و قدرت اسلام تقابل و تزاحم باشد، یا بین حفظ جان و عملی واجب یا حرام تقابل صورت گیرد، در این هنگام وظیفه فردی ساقط می شود؛ واینجا عقلا جای تقیه است. بنابراین خواستگاه اصلی تقیه و مهمترین دلیل بر مشروعیت آن، حکم عقل و سیره عملی عقلای عالم اعم از مسلمان و غیر مسلمان است.همچنین مفسرین شیعه و سنی به آیات زیادی بر اثبات مشروعیت تقیه استدلال کرده اند من جمله آیه ۲۸ سوره مبارکه آل عمران، آیه ۱۰۶ سوره نحل وآیه ۲۸ سوره غافر که به خوبی مشعر بر مشروعیت تقیه اند.با این همه برخی تقیه مسلمان از کافر را پذیرفته اند اما برتقیه مسلمان از مسلمان اشکال می کنند که در پاسخ آنها گفته اند که تمام ادله مشروعیت تقیه شامل این قسم هم می شود و جایی برای این تفریع نیست.
تقیه به معنای دست برداشتن کامل از عقیده نیست؛ بلکه نوعی دیگر از مبارزه برای مکاتب و گروه های است که خطر انقراض را احساس می کنند و در حقیقت تغییر شکل مبارزه از شیوه مستقیم به حالت غیر مستقیم و از رویاروئی آشکارا به مبارزه مخفیانه است؛ زیرا در این برهه، تنها این روش است که آنها را از خطر نابودی کامل حفظ می کند.از آنجایی که پیروان اهل بیت (علیهم السّلام) همواره در اقلیت و حکومت ها در اختیار دشمنان آنان بوده، از این روشن مبارزه که آغازگرش خود امیر مؤمنان (علیه السّلام) بوده استفاده بیشتری کرده اند و به جرأت می توان گفت که تقیه نقش تعیین کننده ای در حفظ و بالندگی مکتب شیعه به ویژه در زمان حکومت های بنی امیه و بنی عباس داشته است.
← دیدگاه ابن تیمیه
تقیه، مصدر باب «اتقی یتقی» به معنای صیانت، خودنگه داری و محافظت از خویش است.فیروز آبادی (متوفای۸۱۷هـ) می گوید:«اتقیت الشی ء، وتقیته اتقیه...: حذرته؛
فیروزآبادی، محمد بن یعقوب، القاموس المحیط، ج۱ ص۱۳۴۴، ناشر:مؤسسة الرسالة – بیروت.
همآنگونه که در معنای لغوی تقیه تفاوت چندانی در تعریف آن دیده نمی شد، در معنای اصطلاحی آن نیز اختلاف فاحشی به چشم نمی آید و تقریباً تمامی علمای شیعه و سنی از عبارت های مشابهی برای شناساندن آن استفاده کرده اند.در این قسمت ابتدا نظر اندیشمندان شیعه و سپس سنی را نقل می کنیم.
تعریف تقیه از دیدگاه شیعه
...
[ویکی فقه] تقیه (شبهات). تقیه یعنی مخفی کردن حق از دیگران و یا اظهار خلاف آن، برای در امان ماندن از شرّ دشمنان و یا به جهت مصلحتی که ارزشش بیشتر از اظهار حق باشد. از طرف وهابیت اشکالاتی بر تقیه و مسلک شیعه وارد شده است و در مقابل علمای شیعه ادله متعددی از آیات شریفه قرآن کریم و وقایع تاریخی زمان پیامبر اکرم و صحابه بر مشرعیت تقیه بیان کرده اند.
در لغت از «تقی یتقی» به معنای پرهیز کردن و جانب احتیاط را رعایت کردن می آید
بستانی، فواد افرام، منجد الطلاب، ص۶۸۹، مترجم محمد، تهران، انتشارات اسلامی، ۱۳۶۰.
محمدبن عبدالوهاب که موسس رسمی وهابیت به شمار می رود در این رابطه با صراحت اعلام می کند که :«از واجبات مذهب شیعیان تقیه است و نسبت می دهند به جعفر صادق (رضی الله عنه) که گفت: تقیه دین من و دین آباء من است و عده ای «ان اکرمکم عند الله اتقاکم»؛
حجرات/سوره۴۹، آیه۱۳.
وهابی ها برای این مطلب به سه دلیل تمسک کرده اند:۱. آلوسی می گوید: برخی از اهل سنت به آیه شریفه «فلا تخشوهم و اخشونی» برای حرام بودن تقیه ای که شیعیان بدان قائلند تمسک نموده اند که تحقیق این مطلب در جای خود خواهد آمد.
آلوسی بغدادی، محمود، روح المعانی فی تفسیر القرآن العظیم والسبع المثانی، ج۱، ص۴۱۶، بیروت، دار احیاء التراث العربی.
...
[ویکی فقه] تقیه (فقه). ـــ ابراز عقیده یا انجام دادن کاری بر خلاف نظر و اعتقاد قلبی را تقیّه گویند. در کتابهای مربوط به قواعد فقهی از تقیّه به عنوان یک قاعده نام برده شده و برخی فقها رساله ای مستقل تحت عنوان «التقیّه» تألیف کرده اند. علاوه بر آن از تقیّه در بابهایی نظیر طهارت، صوم و حج به مناسبت سخن رفته است. ـــ تقیه به کتمان حق یا ترک عمل به احکام شرعی واقعی به دلیل ترس از مخالفان اطلاق می شود.
ـــ تَقیه، اصطلاحی دینی به معنای ابراز داشتن عقیده یا انجام دادن کاری بر خلاف نظر قلبی خود به دلایلی خاص می باشد. ـــ تقیه اصطلاحی فقهی است. کلمه «تقیه» از «اتّقی یتّقی» گرفته شده و به معنای پرهیز کردن و پرهیزکاری است. در اصطلاح، برای تقیه تعریف های متعددی بیان شده که برخی از آنها عبارت است از:۱. تعریف « شیخ مفید :» «التقیة کتمان الحق و ستر الاعتقاد فیه و مکاتمة المخالفین و ترک مظاهرتهم بما یعقب ضررا فی الدین و الدنیا».۲. تعریف « شیخ انصاری :» «المراد (منها) هنا التحفظ عن ضرر الغیر بموافقته فی قول او فعل مخالف للحقّ».۳. تعریف «شهرستانی:» «التقیة اخفاء امر دینی لخوف الضرر من اظهاره». بنابر آن چه گذشت، تقیه به معنای ترک عمل به برخی از احکام شرع به طور موقت یا کتمان برخی از فتاوی یا باورهای دینی در شرایط خاص، مانند ترس از حاکمان ظالم و یا مدارا نمودن با دیگر فرقه های اسلامی و یا افکار عمومی، می باشد، به شرط این که برای آن غرض عقلایی حفظ مصالح مهم دینی و دنیوی وجود داشته باشد و یا حفظ جان، مال و آبروی مسلمانان به آن وابسته باشد.
تقیه در لغت
تقیّه در لغت عبارت است از نگاه داشتن، پرهیز کردن و پنهان نمودن.
تقیه در اصطلاح
در اصطلاح شرع، صیانت خویش از صدمۀ دیگری با ابراز همسویی با او در گفتار یا رفتار مخالف حق؛ و به تعبیر برخی، پنهان کردن حق و پوشاندن اعتقاد به آن در برابر مخالفان به منظور تحفّظ از زیان دینی و دنیایی می باشد.
اقسام تقیه
...
[ویکی فقه] تقیه (قرآن). ابراز عقیده یا انجام دادن کاری بر خلاف نظر و اعتقاد قلبی را تقیّه گویند.
تقیه از ماده «وقایه» در لغت به معنای حفظ و نگهداری چیزی از اذیت و آزار دیگران می باشد.
← معنای اصطلاحی
۱. ↑ مفردات،راغب، ص۸۸۱، «وقی».
فرهنگ قرآن،مرکز فرهنگ و معارف قرآن،برگرفته از مقاله «تقیه»
...
ویکی واژه
پرهیز کردن.
خودداری از آشکار کردن مذهب خویش برای حفظ جان.
بوی تیغ، بوی خون، بوی شمشیر، احتمال قتل. تغیه ممکن است از دو کلمه تِغ - ئیه شکل گرفته باشد و تِغ همان تیغ‌تیز یا شمشیر است؛ که احتمال درآمدن آن از غلاف، توسط مامور خلیفه بستگی به اعتراف بعدی مظنون دارد.
