لغت نامه دهخدا
راهه. [ هََ / هَِ ] ( ص نسبی ، اِ ) منسوب به راه. ( ناظم الاطباء ). راه مثل چارراهه. ( فرهنگ نظام ).
- آب راهه ؛ راه آب و مجرای آب و نهر. ( ناظم الاطباء ).
|| گذرگاه سیل. || سیلاب.
راهه. [ هََ / هَِ ] ( ص نسبی ، اِ ) منسوب به راه. ( ناظم الاطباء ). راه مثل چارراهه. ( فرهنگ نظام ).
- آب راهه ؛ راه آب و مجرای آب و نهر. ( ناظم الاطباء ).
|| گذرگاه سیل. || سیلاب.
راه مثل چار راهه
{duct} [علوم جَوّ] منطقه ای در جوّ یا اقیانوس که خواص فیزیکی آن در راستای قائم به گونه ای تغیـیر می کنـد که امواج ایجـادشده در راستاهای مختلف در درون آن به تله می افتند و هدایت می شوند
راهه ( به لاتین: Raahe ) یک شهرک در فنلاند است که در اوستروبوتنیای شمالی واقع شده است. این شهرک در سال ۲۰۱۷ میلادی ۲۵٬۰۶۸ نفر جمعیت داشته است.
شهرهای کوشیتسه و بخش شلفتیو خواهرخوانده های راهه هستند.
راهِه (aisle)
در معماری کلیسا، معمولاً فضاهای موازی با شبستان یا ناو، که بین شبستان و دیوارهای خارجی واقع اند. در کلیساهای وسیع تر، جایگاه همسرایان و بازوهای عرضیِ کلیسا هم ممکن است در راهرو قرار گیرند. در بعضی از کلیساها بین ردیف ستون ها دو راهرو وجود دارد.