لغت نامه دهخدا واده. [ دَ / دِ ] ( اِ ) اصل و بنا و ماده هر چیز باشد. ( برهان ) ( آنندراج ) ( ناظم الاطباء ). || خروشیدن از خودستایی. ( برهان ) ( آنندراج ). خروش در خودستایی. ( ناظم الاطباء ).
فرهنگ معین (دِ ) (دِ یا دَ ) ۱ - (اِ. ) اصل ، بنا، شالوده . ۲ - (پس . ) به صورت پسوند آید به معنی فوق : خانواده ، کواده .
